Bayramın ilk günü Babu'nun geleneksel aile yemeğindeydik. Her zamanki gibi yemekler çok güzeldi ve keyifliydi.
Bayramın 3. günü hasta oldum. Hala da iyileşmiş değilim. Can bana inanılmaz özen gösterdi. Ne yemek istediğimi sordu. Bana zorla onaylatarak üç öğünlük yemek listesi (yazı yerine resimlerden oluşan) hazırlayarak buz dolabının üstüne astı. Ertesi gün de unutmadı ve onları babasına hazırlattı. Benim artık başım dişim ağrımaz.
Dün pazartesi Suna Teyze'nin hazırladığı Noel yemeğine davetliydik. Sofra çok şıktı. Herkesin oturma yerlerinde isimlikler vardı. Can isimlikleri tek tek okuttu. Kendi ismi olmasından çok gurur duydu. Ela'nın atlandığını fark etti ve avaz avaz ilan etti. Lara'sıyla CD seyretti gece 23 e kadar ayaktaydı. Artık çok kibar ve uyumlu bir çocuk oldu, yaş dönemiyle ilgili herhalde. Bana sormadan hiçbir şeye el atmıyor-ki tembihliyor da değilim valla. Bazen benden gereğinden çok korktuğunu gözlerinden okuyorum, içim burkuluyor. Teyzesi de geçenlerde hamburger almak istemiş, "hamburger zararlı bir şey anneme sormadan yiyemem" demiş. Fazla mı doğru oldu bu çocuk?? Annelik akıl karı bir şey değil...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder